ایران دومین کشور آلوده به مین است، امّا هنوز بسیاری از ساکنین شهرهای دور از مناطق آلوده به مین و به طور خاص پایتخت از مشکل مین با خبر نیستند. خیلی ها نمی‌دانند که هنوز در پنج استان کشور کودکان، زنان و مردانی هستند که تاوان جنگی را می‌دهند که 25 سال پیش به پایان رسیده است.

هنوز اقدامات اساسی در زمینه آگاهی از خطرات مین صورت نگرفته است. هنوز تریبونی برای مصدومین مین مهیا نشده تا درد و رنج خود را با دیگران قسمت کنند تا شاید باری از دوششان برداشته شود. هنوز فضاهای شهری و روستائی برای این مصدومین تدارک دیده نشده تا زندگی آنها بعد از وقوع حادثه و معلولیت مختل نشود.

وقتی مینی در زمین کار گذاشته می‌شود، دیگر تفاوتی بین فرد نظامی و غیرنظامی وجود ندارد زیرا مین بی‌رحمانه، از میان شهروندان عادی نیز قربانی می‌گیرد. مین‌ها معمولاً مدت زمان طولانی پس از آتش‌بس، به‌ طور فعال باقی می‌مانند و تبدیل به یک میراث مرگبار ماندگار از درگیری‌های مسلحانه می‌شوند. تفاوتی ندارد که یک مین یا هزار مین در نزدیکی مناطق مسکونی یا مزارع وجود داشته باشد.

نبود اطمینان به دلیل وجود مین، موجب ناتوانی افراد شده و وحشت ایجاد می‌کند. در واقع، ترس و نبود اطمینان از وجود مین، موجب محدودیت شهروندان برای دسترسی به منابع مولد می‌شود. به همین خاطر است که کنوانسیون «منع مین»، کشورهای عضو را به همکاری در پاک‌سازی، کمک به مصدومان مین و بازگرداندن آنها به جامعه دعوت می‌کند. همچنین، کنوانسیون از همۀ کشورهای عضو می‌خواهد تا به استفاده، توسعه، تهیه، ذخیره و نقل‌وانتقال مین‌های ضدنفر پایان دهند.

در این کتاب حقوق مصدومان مین براساس قوانین و استانداردهای بین المللی شرح داده شده است و هدف آن بالا بردن آگاهی در این زمینه است. حاصل فروش این کتاب برای کودکانی هزینه می شود که قربانی مین شده اند. وظیفه تک تک ما شهروندان است که در کنار این کودکان باشیم تا به زندگی عادی برگردند.

هدف این کتاب بررسی حقوق قربانیان مین و سایر مهمات منفجر نشدۀ باقیمانده از دوران جنگ، بر اساس اسناد بین‌المللی است. این کتاب پس از بررسی اجمالی کنوانسیون منع مین و کنوانسیون مهمات خوشه‌ای، مفاد مرتبط در هریک از اسناد بین المللی را باتوجه‌ به جنبه‌‌های مختلف زندگی قربانیان ازجمله مراقبت‌‌های پزشکی، توان‌بخشی، حمایت‌‌های روانی و اجتماعی، آموزش، مشارکت اجتماعی، مشارکت اقتصادی، جنسیت، توانمندسازی، دردسترس‌بودن و دسترسی به خدمات، جمع‌آوری اطلاعات، برنامه‌‌های کار ملی، همکاری و جلب کمک‌های بین‌المللی بررسی می کند.